..::Jestestwo::..

WejÂście w przepaœÌ – Tajemnica medytacji

Medytacja nie jest hindusk¹ metod¹, nie jest to tylko technika. Nie mo¿na siê jej nauczyÌ. Jest to wzrastanie, wzrastanie totalnoœci twojego ¿ycia, z totalnoœci twojego ¿ycia. Medytacja nie jest czymœ, co mo¿na dodaÌ do ciebie takiego, jakim jesteœ. Mo¿e ona do ciebie przyjœÌ tylko poprzez pewn¹ zasadnicz¹ przemianê, mutacjê. Jest to rozkwit, wzrastanie. Wzrastanie zawsze jest z totalnoœci, nie jest to coœ dodawanego. Ku medytacji musisz wzrastaÌ.

To totalne wzrastanie osobowoÂści trzeba wÂłaÂściwie poj¹Ì. Bez tego moÂżesz graĂŚ sam ze sobÂą w gierki, moÂżesz zaj¹Ì siĂŞ sztuczkami umysÂłu. A tyle jest tych sztuczek! MogÂą ciĂŞ one nie tylko ogÂłupiĂŚ – nie tylko nic nie zyskasz, ale w dosÂłownym sensie poniesiesz szkody. Samo to nastawienie, Âże w medytacji jest jakaÂś sztuczka, rozumienie medytacji kategoriami metody, jest z gruntu b³êdne. A gdy zaczynasz bawiĂŚ siĂŞ sztuczkami umysÂłu, umysÂł jako taki zaczyna siĂŞ degenerowaĂŚ.

UmysÂł taki, jaki jest, nie jest medytacyjny. Zanim medytacja bĂŞdzie mogÂła nastÂąpiĂŚ, umysÂł w swej totalnoÂści musi siĂŞ zmieniĂŚ. Czym jest wiĂŞc umysÂł taki, jaki teraz istnieje? Jak dziaÂła?

UmysÂł zawsze werbalizuje. MoÂżesz znaĂŚ sÂłowa, moÂżesz znaĂŚ jĂŞzyk, moÂżesz znaĂŚ strukturĂŞ koncepcyjnÂą myÂślenia, ale nie jest to myÂśleniem. WrĂŞcz przeciwnie, jest to ucieczkÂą od myÂślenia. Widzisz kwiat i werbalizujesz, widzisz czÂłowieka idÂącego ulicÂą i to werbalizujesz. UmysÂł potrafi zamieniĂŚ w sÂłowa kaÂżde egzystencjalne zdarzenie. Wtedy sÂłowa stajÂą siĂŞ barierÂą, wiĂŞzieniem. To nieustajÂące zamienianie zdarzen w sÂłowa, egzystencji w sÂłowa, jest przeszkodÂą dla umysÂłu medytacyjnego.

Zatem pierwszym wymogiem umysÂłu medytacyjnego jest byĂŚ Âświadomym tego nieustajÂącego werbalizowania i mĂłc to zatrzymaĂŚ. Tylko patrz na zdarzenia, nie werbalizuj. BÂądÂź Âświadomy ich obecnoÂści, ale nie zamieniaj ich w sÂłowa. Niech zdarzenia bĂŞdÂą, bez jĂŞzyka; niech ludzie bĂŞdÂą, bez jĂŞzyka; niech sytuacje bĂŞdÂą, bez jĂŞzyka. Nie jest to niemoÂżliwe – jest to naturalne. To ta sytuacja, ktĂłra istnieje obecnie, jest sztuczna, ale tak siĂŞ do niej przyzwyczailiÂśmy, staÂła siĂŞ ona taka mechaniczna, Âże nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, Âże ciÂągle przemieniamy doznania w sÂłowa.

Jest wschód s³oùca. Nie zdajesz sobie sprawy z tej przestrzeni miêdzy widzeniem go i werbalizowaniem. Widzisz s³oùce, czujesz je, i natychmiast to werbalizujesz. Przestrzen miêdzy widzeniem i werbalizowaniem zostaje zatracona. Trzeba zdawaÌ sobie sprawê z tego, ¿e wschód s³oùca to nie s³owo. Jest to pewien fakt, pewna obecnoœÌ. Umys³ automatycznie zamienia doznania w s³owa. Te s³owa wchodz¹ potem miêdzy ciebie i doznanie.

Medytacja oznacza Âżycie bez s³ów, Âżycie nie-jĂŞzykowe. Czasem dzieje siĂŞ to spontanicznie. Gdy jesteÂś zakochany, odczuwana jest obecnoœÌ, nie jĂŞzyk. Zawsze, gdy dwoje zakochanych staje siĂŞ sobie bliskimi, wchodzÂą w milczenie. Rzecz nie w tym, Âże nie ma nic do wyraÂżania. WrĂŞcz przeciwnie – tego, co moÂżna wyraziĂŚ, jest tyle, Âże aÂż siĂŞ przelewa. Ale nigdy nie ma s³ów – nie moÂże byĂŚ. PrzychodzÂą tylko wtedy, gdy miÂłoœÌ odeszÂła.

Jeœli dwoje zakochanych nigdy nie milczy, ukazuje to fakt, ¿e mi³oœÌ umar³a. Teraz tê dziurê zape³niaj¹ s³owami. Gdy mi³oœÌ ¿yje, nie ma s³ów, bo samo istnienie mi³oœci jest takie nape³niaj¹ce, takie przenikaj¹ce, ¿e pokonana jest bariera jêzyka i s³ów. I zwykle pokonywana jest ona tylko w mi³oœci.

Medytacja jest kulminacjÂą miÂłoÂści, miÂłoÂści nie do jednej osoby, ale do egzystencji w jej totalnoÂści. Dla mnie medytacja jest ÂżywÂą relacjÂą z totalnoÂściÂą otaczajÂącej ciĂŞ egzystencji. JeÂżeli w kaÂżdej sytuacji moÂżesz byĂŚ w miÂłoÂści, jesteÂś w medytacji.

I nie jest to sztuczka umys³u. Nie jest to metoda na uciszenie umys³u. Potrzeba raczej g³êbokiego zrozumienia mechanizmu umys³u. Gdy zrozumiesz swój mechaniczny nawyk werbalizowania, zamieniania egzystencji w s³owa, tworzy siê pewna przestrzen. Przychodzi spontanicznie. Przychodzi w œlad za zrozumieniem, jak cieù. Rzeczywistym problemem nie jest to, jak byÌ w medytacji, ale poznanie dlaczego nie jesteœ w medytacji. Sam proces medytacji jest negatywny. Nie jest dodaniem czegoœ do ciebie -jest negacj¹ czegoœ, co ju¿ zosta³o do ciebie dodane.

SpoÂłeczeĂąstwo nie moÂże istnieĂŚ bez jĂŞzyka, potrzebuje jĂŞzyka. A egzystencja go nie potrzebuje. Nie mĂłwiĂŞ, byÂś istniaÂł bez jĂŞzyka. BĂŞdziesz musiaÂł go uÂżywaĂŚ. Ale musisz umieĂŚ w³¹czaĂŚ i wy³¹czaĂŚ mechanizm werbalizowania. Kiedy jesteÂś elementem spoÂłeczenstwa, mechanizm jĂŞzyka jest potrzebny, a kiedy jesteÂś sam z egzystencjÂą, musisz umieĂŚ go wy³¹czyĂŚ. JeÂżeli nie potrafisz go wy³¹czyĂŚ, trwa i trwa i nie potrafisz go zatrzymaĂŚ – stajesz siĂŞ jego niewolnikiem. UmysÂł ma byĂŚ narzĂŞdziem, nie panem.

Gdy umys³ jest panem, istnieje stan nie-medytacji. Gdy to ty jesteœ panem, gdy twoja œwiadomoœÌ jest panem, jest stan medytacji. Medytacja oznacza wiêc stawanie siê panem mechanizmu umys³u.

Umys³ i jêzykowe funkcjonowanie umys³u nie s¹ kulminacj¹. Ty jesteœ ponad tym, egzystencja jest ponad tym. Ponad lingwistyk¹ jest œwiadomoœÌ, ponad lingwistyk¹ jest egzystencja. Gdy œwiadomoœÌ i egzystencja s¹ jednoœci¹, s¹ w komunii. Ta komunia to medytacja.

Jêzyk trzeba porzuciÌ. Nie mówiê, ¿e masz go t³umiÌ czy eliminowaÌ. Mam na myœli to tylko, ¿e nie mo¿e to byÌ dla ciebie nawyk dwadzieœcia cztery godziny na dobê. Gdy spacerujesz, potrzebujesz poruszaÌ nogami. Ale gdy poruszaj¹ siê one wtedy, gdy siedzisz, jesteœ szalony. Musisz umieÌ je wy³¹czyÌ. Tak samo gdy 2 nikim nie rozmawiasz, nie mo¿e byÌ jêzyka. Jest on technik¹ s³u¿¹c¹ porozumieniu. Gdy nikomu nic nie przekazujesz, nie powinno go byÌ.

JeÂśli zdoÂłasz tego dokonaĂŚ, moÂżesz wzrastaĂŚ i medytacji. Medytacja to proces wzrastania, a nie technika. technika jest zawsze martwa, moÂżna jÂą wiĂŞc do ciebie dodaĂŚ ale proces jest zawsze Âżywy. Wzrasta, rozwija siĂŞ.

Jêzyk jest potrzebny, ale nie wolno ci¹gle w nim pozostawaÌ. Musz¹ byÌ chwile, kiedy nie ma werbalizowania, kiedy po prostu istniejesz. Nie chodzi o wegetowanie. Jest œwiadomoœÌ. I jest ona ostrzejsza, ¿ywsza, bo jêzyk j¹ stêpia. Jêzyk musi byÌ powtarzalny, dlatego tworzy znudzenie. Im wa¿niejszy jest dla ciebie jêzyk, tym bardziej bêdziesz znudzony.

Egzystencja nigdy siê nie powtarza. Ka¿da ró¿a jest now¹ ró¿¹, ca³kowicie now¹. Nigdy dot¹d jej nie by³o i nigdy ju¿ jej nie bêdzie. A gdy nazywamy j¹ ró¿¹, s³owo ró¿a jest powtórzeniem. Zawsze by³o, zawsze bêdzie. To co nowe, zabi³eœ starym s³owem.

Egzystencja zawsze jest mÂłoda, a jĂŞzyk zawsze jest stary. Poprzez jĂŞzyk uciekasz egzystencji, uciekasz Âżyciu, gdyÂż jĂŞzyk jest martwy. Im jesteÂś bardziej zaangaÂżowany w jĂŞzyk, tym bardziej ciĂŞ on umartwia. CzÂłowiek wyuczony jest zupeÂłnie martwy, gdyÂż jest tylko jĂŞzykiem, sÂłowami.

Sartre nazwaÂł swojÂą autobiografiĂŞ “SÂłowa". ÂŻyjemy w sÂłowach. To znaczy – nie Âżyjemy. W koĂącu jest tylko seria nagromadzonych s³ów i nic wiĂŞcej. SÂłowa sÂą jak zdjĂŞcia. Widzisz coÂś Âżywego i robisz temu zdjĂŞcie. ZdjĂŞcie jest martwe. I potem robisz album z martwych zdjĂŞĂŚ. CzÂłowiek, ktĂłry nie ÂżyÂł w medytacji, jest jak martwy album. SÂą w nim tylko obrazy sÂłowne, tylko wspomnienia. Nic nie zostaÂło przeÂżyte – wszystko zostaÂło jedynie zwerbalizowane.

Medytacja oznacza Âżycie totalnie, a ÂżyĂŚ totalnie moÂżna tylko wtedy, gdy jesteÂś w ciszy. Przez bycie w ciszy nie rozumiem nieÂświadomoÂści. MoÂżesz byĂŚ w ciszy i byĂŚ nieÂświadomy, ale to nie jest Âżywa cisza. UmysÂł znowu przegapiÂł.

Mantrami mo¿esz sam siebie hipnotyzowaÌ. Samym powtarzaniem jakiegoœ s³owa mo¿esz stworzyÌ w umyœle tyle znudzenia, ¿e umys³ zaœnie. Zapadasz w sen, zapadasz w nieœwiadomoœÌ. Je¿eli stale bêdziesz nuci³ Ram Ram Ram, umys³ zaœnie. Wtedy nie bêdzie bariery jêzyka, ale ty jesteœ nieœwiadomy.

Medytacja oznacza, ¿e jêzyka nie mo¿e byÌ, a ty musisz byÌ œwiadomy. Inaczej nie ma po³¹czenia z egzystencj¹, z wszystkim, co jest. ¯adna mantra nie pomo¿e, ¿adne œpiewanie nie pomo¿e. Autohipnoza nie jest medytacj¹. Wrêcz przeciwnie, bycie w stanie autohipnozy to regresja. Nie jest to wyjœcie ponad jêzyk, jest to spadniêcie poni¿ej jêzyka.

PorzuÌ wiêc wszystkie mantry, porzuÌ wszystkie te techniki. Pozwól istnieÌ chwilom, gdy nie ma s³ów. Przez mantrê nie zdo³asz pozbyÌ siê s³ów, bo sam ten proces wykorzystuje s³owa. Nie mo¿na wyeliminowaÌ jêzyka s³owami, jest to niemo¿liwe.

Co wiêc mo¿na zrobiÌ? W³aœciwie w ogóle nic nie mo¿na zrobiÌ, prócz zrozumienia. Wszystko, co mo¿esz zrobiÌ, mo¿e przyjœÌ tylko z tego, czym jesteœ. Jesteœ w zamieszaniu, nie jesteœ w medytacji, twój umys³ nie jest w ciszy, wiêc wszystko, co z ciebie wyjdzie, stworzy tylko wiêcej zamieszania. Jedyne, co mo¿na teraz uczyniÌ, to zacz¹Ì byÌ œwiadomym dzia³ania umys³u. Tylko tyle: po prostu b¹dŸ uwa¿ny. Uwa¿noœÌ nie ma nic wspólnego ze s³owami. Jest to akt egzystencjalny, nie akt mentalny.

PierwszÂą rzeczÂą jest wiĂŞc bycie w uwaÂżnoÂści. BÂądÂź uwaÂżny swych procesĂłw mentalnych, funkcjonowania swego umysÂłu. Gdy stajesz siĂŞ Âświadomy funkcjonowania umysÂłu, nie jesteÂś umysÂłem. Sama uwaÂżnoœÌ znaczy, Âże jesteÂś poza – z dala, Âświadek. A im jesteÂś uwaÂżniejszy, tym Âłatwiej moÂżesz dostrzec przestrzenie miĂŞdzy doznaniem i sÂłowami. Te przestrzenie istniejÂą, ale ty jesteÂś tak nieÂświadomy, Âże ich nie widzisz.

MiĂŞdzy dwoma sÂłowami zawsze jest pewna przestrzen – jakkolwiek niezauwaÂżalna, jakkolwiek maÂła. Gdyby byÂło inaczej, te dwa sÂłowa nie mogÂłyby byĂŚ dwoma sÂłowami, staÂłyby siĂŞ jednym. W muzyce miĂŞdzy dwoma nutami zawsze jest pewna przestrzen, cisza. Dwa sÂłowa, albo dwie nuty, nie mogÂą byĂŚ dwoma jeÂśli nie ma miĂŞdzy nimi przerwy. Zawsze jest tam cisza, ale trzeba byĂŚ naprawdĂŞ uwaÂżnym, naprawdĂŞ peÂłnym uwagi, aby to odczuĂŚ.

Im jesteÂś uwaÂżniejszy, tym wolniejszy jest umysÂł. Zawsze jest to powiÂązane. Im mniej ÂświadomoÂści, tym szybszy umysÂł: im jesteÂś bardziej Âświadomy, tym proces umysÂłu jest wolniejszy. Kiedy jesteÂś bardziej Âświadomy umysÂłu, umysÂł zwalnia i przestrzenie miĂŞdzy myÂślami poszerzajÂą siĂŞ. Wtedy moÂżesz je zobaczyĂŚ.

Przypomina to film. Gdy projektor biegnie w zwolnionym tempie, widzisz przerwy. Gdy podnoszê rêkê, jest to zdjêcie z³o¿one z tysi¹ca czêœci. Ka¿da czêœÌ to pojedyncze ujêcie. Gdy te tysi¹ce pojedynczych ujêÌ przechodz¹ ci przed oczami tak szybko, ¿e nie widzisz przerw, widzisz wznosz¹c¹ siê rêkê jako pewien proces. Ale w zwolnionym tempie te przerwy mo¿na zobaczyÌ.

UmysÂł jest jak film. SÂą w nim przerwy. Im jesteÂś uwaÂżniejszy wobec swego umysÂłu, tym lepiej bĂŞdziesz je widziaÂł. Przypomina to rysunek gestaltowski, rysunek zawierajÂący rĂłwnoczeÂśnie dwa oddzielne obrazy. MoÂżna widzieĂŚ jeden albo moÂżna widzieĂŚ drugi, a obu naraz nie moÂżna widzieĂŚ. MoÂże to byĂŚ rysunek staruszki, i zarazem moÂże to byĂŚ rysunek mÂłodej dziewczyny. Skupiony na jednym, drugiego nie bĂŞdziesz widziaÂł; a gdy jesteÂś skupiony na drugim, zginie pierwszy. Nawet wtedy, gdy dobrze wiesz, Âże widziaÂłeÂś oba rysunki, nie moÂżesz zobaczyĂŚ ich rĂłwnoczeÂśnie.

Tak samo jest z umys³em. Gdy widzisz s³owa, nie mo¿esz zobaczyÌ przerw, a gdy widzisz przerwy, nie mo¿esz zobaczyÌ s³ów. Po ka¿dym s³owie jest przerwa i po ka¿dej przerwie jest s³owo, ale nie mo¿esz widzieÌ na raz jednego i drugiego. Je¿eli jesteœ skupiony na przerwach, s³owa bêd¹ zatracone i zostaniesz wrzucony w medytacjê.

ŒwiadomoœÌ skupiona tylko na s³owach, jest nie-medytacyjna, a œwiadomoœÌ skupiona tylko na przerwach, jest medytacyjna. Gdy stajesz siê œwiadomy przerw, s³owa zawsze s¹ zatracone. Obserwuj¹c uwa¿nie, nie znajdziesz s³ów, znajdziesz tylko przerwê.

Mo¿na odczuÌ ró¿nicê miêdzy dwoma s³owami, ale nie mo¿na odczuÌ ró¿nicy miêdzy dwoma przerwami. S³owa s¹ zawsze mnogie, a przerwa jest zawsze pojedyncza: jedna przerwa. Zlewaj¹ siê ze sob¹ i staj¹ siê jednym. Medytacja to skupienie siê na przerwie. Wtedy zmienia siê ca³y gestalt.

Inna rzecz, ktĂłrÂą trzeba zrozumieĂŚ. Gdy patrzysz na rysunek z gestaltu i twoja koncentracja jest skupiona na staruszce, nie zdoÂłasz zobaczyĂŚ drugiego obrazu. A jeÂśli bĂŞdziesz dÂłuÂżej koncentrowaÂł siĂŞ na staruszce, jeÂśli dalej bĂŞdziesz siĂŞ na niej koncentrowaÂł, jeÂśli staniesz siĂŞ totalnie jej uwaÂżny, przyjdzie chwila, gdy skupienie zmieni siĂŞ i nagle staruszka zniknie i bĂŞdzie ten drugi obraz.

Dlaczego tak jest? Dzieje siĂŞ tak, gdyÂż umysÂł nie moÂże przez dÂłuÂższy czas byĂŚ ciÂągle w skupieniu. Musi siĂŞ zmieniaĂŚ albo za– 'nie. SÂą to jedyne dwie moÂżliwoÂści. JeÂśli bĂŞdziesz koncentrowaÂł siĂŞ na jednym, umysÂł zaÂśnie. Nie moÂże pozostawaĂŚ w bezruchu, iest Âżywym procesem. JeÂśli pozwolisz mu na znudzenie, zaÂśnie, aby uciec od zastoju twojego skupienia. Wtedy moÂże ÂżyĂŚ dalej, w snach.

To jest medytacja w stylu Maharishi Mahesha Yogi. Jest pe³na spokoju, odœwie¿a, mo¿e pomóc zdrowiu fizycznemu i równowadze psychicznej, ale nie jest medytacj¹. To samo mo¿na zrobiÌ autohipnoz¹. Hinduskie s³owo mantra oznacza sugestiê, nic wiêcej. Branie tego za medytacjê to powa¿ny b³¹d. To nie jest medytacja. A je¿eli myœlisz o tym jako o medytacji, nie bêdziesz szuka³ prawdziwej medytacji. To jest rzeczywista szkoda czyniona przez takie praktyki i propaguj¹cych je ludzi. Jest to tylko psychologiczne narkotyzowanie siê.

Nie u¿ywaj wiêc mantry do wypchniêcia s³ów ze swej drogi. Po prostu staù siê œwiadomy s³ów, a skupienie twojego umys³u automatycznie zmieni siê na przerwy.

JeÂśli utoÂżsamisz siĂŞ ze sÂłowami, bĂŞdziesz skakaÂł z jednego sÂłowa na inne i przegapisz przerwĂŞ. Inne sÂłowo to coÂś nowego, na czym moÂżna siĂŞ skupiĂŚ. UmysÂł stale siĂŞ zmienia, zmienia siĂŞ skupienie. A gdy nie utoÂżsamisz siĂŞ ze sÂłowami, jesteÂś tylko Âświadkiem, z dala, tylko obserwujÂącym sÂłowa idÂące korowodem, zmieni siĂŞ caÂłe skupienie i staniesz siĂŞ Âświadomy przerwy. Przypomina to sytuacjĂŞ, gdy jesteÂś na ulicy i obserwujesz idÂących ludzi. Jedna osoba przeszÂła, druga jeszcze nie nadeszÂła. Jest przerwa, ulica jest pusta. JeÂśli bĂŞdziesz obserwowaÂł, poznasz tĂŞ przerwĂŞ.

A gdy poznasz tĂŞ przerwĂŞ, jesteÂś w niej – wskoczyÂłeÂś w niÂą. To otchÂłaĂą – daje taki spokĂłj, stwarza takÂą ÂświadomoœÌ. Bycie w tej przerwie to medytacja, jest to przemiana. Teraz jĂŞzyk nie jest potrzebny, porzucisz go. Jest to Âświadome porzucenie. JesteÂś Âświadomy ciszy, nieskoĂączonej ciszy. JesteÂś jej czĂŞÂściÂą – jednym z niÂą. Nie jesteÂś Âświadomy tej otchÂłani jako czegoÂś innego, jesteÂś Âświadomy otchÂłani jako siebie. Wiesz, ale teraz jesteÂś tym wiedzeniem. Obserwujesz tĂŞ przerwĂŞ, ale teraz obserwujÂący jest tym, co jest obserwowane.

Wobec s³ów i myÂśli, jesteÂś Âświadkiem, oddzielnym – sÂłowa sÂą czymÂś odrĂŞbnym. Gdy nie ma s³ów, jesteÂś przerwÂą; nadal jesteÂś Âświadomy, Âże jesteÂś. MiĂŞdzy tobÂą i przerwÂą, miĂŞdzy ÂświadomoÂściÂą i egzystencjÂą, nie ma bariery. Teraz jesteÂś w sytuacji egzystencjalnej. Oto medytacja – bycie jednym z egzystencjÂą, bycie w niej totalnie i nadal bycie Âświadomym. Jest to zaprzeczenie, jest to paradoks. PoznaÂłeÂś teraz sytuacjĂŞ, w ktĂłrej jesteÂś Âświadomy, a zarazem jesteÂś z niÂą jednym.

Zwykle, gdy jesteÂśmy czegoÂś Âświadomi, to coÂś staje siĂŞ czymÂś odrĂŞbnym. JeÂśli z czymÂś siĂŞ utoÂżsamiamy, nie jest to coÂś odrĂŞbnego, wtedy nie jest to coÂś innego – ale wĂłwczas nie jesteÂśmy Âświadomi, tak jak w zÂłoÂści, w seksie. Jednym stajemy siĂŞ tylko wtedy, gdy jesteÂśmy nieÂświadomi.

Seks przyci¹ga tak bardzo, bo w seksie na chwilê stajesz siê jednym. Ale w tej chwili jesteœ nieœwiadomy. Szukasz nieœwiadomoœci, bo szukasz jednoœci. Ale im bardziej jej szukasz, tym bardziej stajesz siê œwiadomy. Wtedy nie bêdziesz odczuwa³ b³ogoœci seksu, poniewa¿ ta b³ogoœÌ pochodzi³a z nieœwiadomoœci.

MogÂłeÂś staĂŚ siĂŞ nieÂświadomy w tej chwili namiĂŞtnoÂści. Twoja ÂświadomoœÌ opadÂła. Na jednÂą chwilĂŞ byÂłeÂś w otchÂłani – ale nieÂświadomy. A im bardziej jej szukasz, tym bardziej jest gubiona. W koĂącu przychodzi chwila, gdy jesteÂś w seksie i moment nieÂświadomoÂści juÂż nie nastĂŞpuje. OtchÂłaĂą zostaÂła zatracona, bÂłogoœÌ zostaÂła zatracona. Wtedy taki akt staje siĂŞ gÂłupi. Jest tylko mechanicznym rozÂładowaniem siĂŞ, nie ma tu nic duchowego.

Znamy tylko nieœwiadom¹ jednoœÌ, nigdy nie zaznaliœmy jednoœci œwiadomej. Medytacja jest jednoœci¹ œwiadom¹. To drugi biegun seksualnoœci. Seks to jeden biegun, nieœwiadoma jednoœÌ; medytacja to drugi biegun, œwiadoma jednoœÌ. Seks to najni¿szy punkt jednoœci, a medytacja to szczyt, najwy¿szy szczyt jednoœci. Ta ró¿nica jest ró¿nic¹ œwiadomoœci.

UmysÂł zachodni myÂśli teraz o medytacji, gdyÂż zatracony zostaÂł urok seksu. Zawsze, gdy spoÂłeczeĂąstwo staje siĂŞ nie-tÂłumiÂące wobec seksualnoÂści, przyjdzie medytacja, gdyÂż seks nie hamowany zabija urok i romantyzm seksu, zabija jego duchowÂą stronĂŞ. Tyle jest seksu, ale nie moÂżna dÂłuÂżej byĂŚ w nim nieÂświadomym.

Spo³eczeùstwo st³umione seksualnie mo¿e pozostaÌ seksualne, ale spo³eczeùstwo nie-t³umi¹ce, bez zahamowaù, nie mo¿e pozostaÌ zawsze w seksualnoœci. Musi ona zostaÌ przekroczona. Jeœli wiêc spo³eczeùstwo jest seksualne, nast¹pi medytacja. Dla mnie spo³eczeùstwo wolne seksualnie jest pierwszym krokiem ku szukaniu, zg³êbianiu.

Ale, to jasne, poszukiwanie jest, moÂżna je wiĂŞc wyzyskiwaĂŚ. WschĂłd je wyzyskuje. Guru moÂżna dostarczyĂŚ na zamĂłwienie, moÂżna ich eksportowaĂŚ. I sÂą oni eksportowani. Ale od tych guru moÂżna nauczyĂŚ siĂŞ tylko sztuczek. Zrozumienie przychodzi z Âżycia, z przeÂżywania. Nie moÂżna go daĂŚ, przekazaĂŚ.

Nie mogĂŞ daĂŚ ci mojego zrozumienia. MogĂŞ o nim mĂłwiĂŚ, ale nie mogĂŞ ci go daĂŚ. Musisz je znaleŸÌ. Musisz wejœÌ w Âżycie. Musisz b³¹dziĂŚ, musisz doznaĂŚ poraÂżek, musisz doznaĂŚ wielu frustracji. A do medytacji dojdziesz tylko poprzez niepowodzenia, b³êdy, frustracje, tylko przez spotkanie z rzeczywistym Âżyciem. Dlatego mĂłwiĂŞ, Âże jest to wzrastanie. CoÂś moÂżna zrozumieĂŚ, ale zrozumienie przychodzÂące przez innego czÂłowieka nie moÂże byĂŚ niczym wiĂŞcej jak zrozumieniem intelektualnym. Dlatego Krishnamurti wymaga niemoÂżliwego. MĂłwi: “Nie pojmuj mnie intelektualnie." Ale od kogoÂś innego prĂłcz zrozumienia intelektualnego nic nie moÂże przyjœÌ. Dlatego wysiÂłek Krishnamurtiego jest absurdalny. To, co mĂłwi, jest autentyczne, ale gdy wymaga od sÂłuchajÂącego wiĂŞcej niÂż zrozumienia intelektualnego, jest to niemoÂżliwe. Od kogoÂś innego nic wiĂŞcej nie moÂże przyjœÌ, nic wiĂŞcej nie moÂżna przekazaĂŚ. Ale zrozumienie intelektualne moÂże wystarczyĂŚ. JeÂśli zdoÂłasz zrozumieĂŚ intelektualnie to, co mĂłwiĂŞ, moÂżesz zrozumieĂŚ to, co nie zostaÂło powiedziane. MoÂżesz teÂż zrozumieĂŚ przerwy: to, czego nie mĂłwiĂŞ, czego nie jestem w stanie powiedzieĂŚ. Pierwsze zrozumienie musi byĂŚ intelektualne, bo intelekt to drzwi. Nigdy nie moÂże to byĂŚ duchowe. DuchowoœÌ to ÂświÂątynia wewnĂŞtrzna.

Mogê komunikowaÌ siê z tob¹ tylko intelektualnie. Je¿eli naprawdê zdo³asz to zrozumieÌ, odczujesz to, co nie by³o powiedziane. Nie mogê porozumiewaÌ siê bez s³ów, ale gdy u¿ywam s³ów, u¿ywam i ciszy. Musisz byÌ œwiadom jednego i drugiego. Jeœli rozumiane s¹ tylko s³owa, jest to porozumienie; a jeœli zdo³asz byÌ œwiadomy tak¿e przerw, wtedy jest po³¹czenie.

Trzeba od czegoÂś zacz¹Ì. KaÂżdy poczÂątek jest faÂłszywy, ale trzeba zacz¹Ì. Przez to faÂłszywe, przez szukanie po omacku, odnajdziesz drzwi. Kto myÂśli, Âże zacznie dopiero wtedy, gdy bĂŞdzie wÂłaÂściwy poczÂątek, w ogĂłle nie zacznie. Nawet faÂłszywy krok to krok we wÂłaÂściwym kierunku, bo jest on krokiem, poczÂątkiem. Zaczynasz iœÌ po omacku w ciemnoÂści i – b³¹dzÂąc po omacku -znajdujesz drzwi.

Dlatego mĂłwiĂŞ, byÂś byÂł Âświadomy procesu jĂŞzykowego, procesu s³ów, i szukaÂł ÂświadomoÂści przerw, pauz. BĂŞdÂą chwile, gdy z twej strony nie bĂŞdzie Âżadnego Âświadomego starania i staniesz siĂŞ Âświadomy tych przerw. Jest to spotkanie z tym, co boskie, spotkanie z tym, co egzystencjalne. Zawsze, gdy jest to spotkanie, nie uciekaj od niego. BÂądÂź z nim. PoczÂątkowo wywoÂłuje to lĂŞk, musi tak byĂŚ. Zawsze, gdy jest spotkanie z nieznanym, powstaje lĂŞk, bo dla nas to, co nieznane, jest ÂśmierciÂą. Zawsze, gdy jest przerwa, poczujesz, Âże zbliÂża siĂŞ ÂśmierĂŚ. BÂądÂź wtedy martwy! Po prostu bÂądÂź w tym – w tej przerwie umrzyj zupeÂłnie. I nastÂąpi zmartwychwstanie. UmierajÂąc ÂśmierciÂą w ciszy, Âżycie zmartwychwstaje. Po raz pierwszy jesteÂś Âżywy, naprawdĂŞ Âżywy.

Dla mnie medytacja jest wiêc nie metod¹, a procesem, medytacja nie jest technik¹, a rozumieniem. Nie mo¿na jej nauczyÌ, mo¿na j¹ jedynie wskazaÌ. Nie mo¿esz siê o niej dowiedzieÌ, bo ¿adna informacja nie jest tu informacj¹. Pochodzi z zewn¹trz -a medytacja przybywa z twych w³asnych wewnêtrznych g³êbi.

Poszukuj wiĂŞc, bÂądÂź poszukujÂącym i nie bÂądÂź uczniem. Wtedy nie bĂŞdziesz uczniem jakiegoÂś guru, a uczniem Âżycia w jego totalnoÂści. Wtedy nie bĂŞdziesz uczyÂł siĂŞ tylko s³ów. Duchowe uczenie siĂŞ nie moÂże przyjœÌ ze s³ów, ale z przerw, ciszy, ktĂłre stale ciĂŞ otaczajÂą. SÂą nawet w tÂłumie, na rynku, na bazarze. Szukaj tych ciszy, szukaj tych przerw wewnÂątrz i na zewnÂątrz – i pewnego dnia stwierdzisz, Âże jesteÂś w medytacji.

Medytacja do ciebie przychodzi. Zawsze sama przychodzi, nie mo¿na jej przyprowadziÌ. Ale trzeba jej szukaÌ, bo tylko wtedy, gdy jej szukasz, jesteœ na ni¹ otwarty, wra¿liwy. Jesteœ dla niej gospodarzem. Medytacja to goœÌ. Mo¿esz j¹ zaprosiÌ i czekaÌ na ni¹. Przychodzi do Buddy, przychodzi do Jezusa, przychodzi do ka¿dego, kto jest gotowy, kto jest otwarty i szuka.

I nie ucz siĂŞ z czegoÂś, bo omamiÂą ciĂŞ sztuczki. UmysÂł zawsze szuka czegoÂś Âłatwiejszego. Staje siĂŞ to ÂźrĂłdÂłem wykorzystywania. PojawiajÂą siĂŞ wtedy guru i bycie guru staje siĂŞ stanem i Âżycie duchowe zostaje zatrute.

Najbardziej niebezpieczny jest ten, kto wykorzystuje potrzebê duchowoœci. Jeœli ktoœ obrabuje ciê z bogactwa, nie jest to powa¿ne, jeœli ktoœ ciê zawiedzie, nie jest to powa¿ne, ale jeœli ktoœ ciê zwodzi i zabija, czy tylko opóŸnia potrzebê d¹¿enia do medytacji, boskoœci, ekstazy, grzech jest wielki i niewybaczalny.

A tak jest. BÂądÂź wiĂŞc tego Âświadom i nikogo nie pytaj: Co to jest medytacja? Jak mam medytowaĂŚ? Zamiast tego pytaj jakie sÂą zahamowania, jakie sÂą przeszkody. Pytaj czemu nie jesteÂśmy stale w medytacji, gdzie zostaÂło zatrzymane wzrastanie, gdzie zostaliÂśmy okaleczeni. I nie szukaj guru, bo guru okaleczajÂą. KaÂżdy, kto daje gotowÂą receptĂŞ, nie jest przyjacielem, ale wrogiem.

B³¹dÂź w ciemnoÂści. Nic innego nie moÂżna zrobiĂŚ. Samo b³¹dzenie stanie siĂŞ zrozumieniem, ktĂłre uwolni ciĂŞ od ciemnoÂści. Jezus rzekÂł: “Prawda jest wolnoÂściÂą." Zrozum tĂŞ wolnoœÌ. Prawda zawsze przychodzi po zrozumieniu. Nie jest czymÂś, co spotykasz, jest czymÂś, w co wzrastasz. Poszukuj wiĂŞc zrozumienia, bo im bardziej jesteÂś rozumiejÂący, tym bliÂżej jesteÂś prawdy. I w pewnej nieznanej, nieoczekiwanej, nie dajÂącej siĂŞ przewidzieĂŚ chwili, gdy to zrozumienie siĂŞga szczytu, jesteÂś w otchÂłani. Nie ma ciĂŞ juÂż, a jest medytacja.

Gdy ju¿ nie ma ciebie, jesteœ w medytacji. Medytacja nie jest powiêkszeniem ciebie, jest zawsze czymœ ponad tob¹. Gdy jesteœ w otch³ani, jest medytacja. Wtedy nie ma ego, wtedy nie ma ciebie. Wtedy jest istnienie. To religie rozumiej¹ przez Boga -najwy¿sze istnienie. Jest to istota wszystkich religii, wszystkich poszukiwaù, ale nie mo¿na tego nigdzie znaleŸÌ w postaci gotowej. Uwa¿aj wiêc na ka¿dego, kto tak twierdzi.

B³¹dŸ po omacku i nie obawiaj siê niepowodzenia. Przyznaj siê do b³êdów, ale nie pope³niaj ponownie tych samych b³êdów.

Jeden raz to doœÌ, wystarczy. Cz³owiekowi, który stale b³¹dzi w poszukiwaniu prawdy, zawsze jest wybaczone. Jest to obietnica z samych g³êbin egzystencji.